
Cuando de nuevo Sunset cayó en soledad, esta se presento hipócrita. Por un lado se presentaba amistosa, como una oportunidad de descanso, y sin embargo pronto nos atosigó y empezó a ahogarnos... y trajo tras de ella a un sentimiento que ya está peremne en mi cabeza...
La idea de que todo se acaba sabiendo golpeó mi sien fuertemente pero no causó sólo dolor, también desconcierto ¿Que ocurre si todo cambia de repente? ¿Si grito lo que deseo a lo largo y ancho de los pasillos del luso el minimalismo se volverá barroco? solo falta definir que estilo es el que prefiero...
Hay cosas que no sirve para nada plantearse y que sin embargo son las más recurrentes, me quedá en la boca un sabor amargo de impotencia. Sé que los recuerdos y unos macarrones que ya se vuelven trench pueden ayudarme a superarlo.
Norma & James
You can feel my lips undressing your eyes. The Strokes
4 Comments:
Grita hombre, grita! Ya verás como te quedas desahogado...
Gritar sempre libera como ben di o Príncipe, pero acostúmese a eses momentos, só ten que saber controlalos e desfacerse deles o antes posible. Cando viaxe pola Galaxia e sinta esas cousas, pásese pola miña estreliña, que teño unhas infusiónsd e Tila Montañesa que axudan a relaxarse...
Principiño das herbas...
Felicitacións pola presentación de onte.
:p
puede que el día menos pensado se me de por gritar... pero no os arriendo la ganancia. Norma, con su racionalismo tan excitante me dice que quizá debería solucionar mi problema primero y después, si es necesario se grita. pero no estoy muy convencido... a veces prefiero sentir la impotencia que imaginar las consecuencias... Principiño, lo mismo un día me hacerco hasta allí y tomamos una tila alpina juntos...
Publicar un comentario
<< Home