Sunset Boulevard

Norma y yo somos los habitantes de esa sombria mansión pasada de moda de Sunset Boulevard. Aqui residimos con la mirada atenta a las pantallas cinematográficas y a nuestros invitados. Siempre es buen momento para una agradable conversación y una partida de bridge bañada en cosmopolitan

Mi foto
Nombre:
Lugar: Sunset Boulevard

lunes, mayo 01, 2006

Este ha sido un fin de semana distinto en Sunset Boulevard. Comenzó con gran número de invitados que llenaron la, normalmente un tanto deprimente, mansión de alegría. Poco a poco todos se fueron llendo a sus residencias de fin de semana... Interminables anécdotas inundaron esos días, todos ellos marcados por tres máximas: macarrones, sueño interrumpido y el Trench...
Cuando de nuevo Sunset cayó en soledad, esta se presento hipócrita. Por un lado se presentaba amistosa, como una oportunidad de descanso, y sin embargo pronto nos atosigó y empezó a ahogarnos... y trajo tras de ella a un sentimiento que ya está peremne en mi cabeza...

La idea de que todo se acaba sabiendo golpeó mi sien fuertemente pero no causó sólo dolor, también desconcierto ¿Que ocurre si todo cambia de repente? ¿Si grito lo que deseo a lo largo y ancho de los pasillos del luso el minimalismo se volverá barroco? solo falta definir que estilo es el que prefiero...
Hay cosas que no sirve para nada plantearse y que sin embargo son las más recurrentes, me quedá en la boca un sabor amargo de impotencia. Sé que los recuerdos y unos macarrones que ya se vuelven trench pueden ayudarme a superarlo.

Norma & James

You can feel my lips undressing your eyes. The Strokes

4 Comments:

Blogger Príncipe hindú said...

Grita hombre, grita! Ya verás como te quedas desahogado...

1:26 p. m.  
Blogger O principiño da estrela do lado said...

Gritar sempre libera como ben di o Príncipe, pero acostúmese a eses momentos, só ten que saber controlalos e desfacerse deles o antes posible. Cando viaxe pola Galaxia e sinta esas cousas, pásese pola miña estreliña, que teño unhas infusiónsd e Tila Montañesa que axudan a relaxarse...
Principiño das herbas...

2:39 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Felicitacións pola presentación de onte.
:p

11:22 a. m.  
Blogger James Hepburn said...

puede que el día menos pensado se me de por gritar... pero no os arriendo la ganancia. Norma, con su racionalismo tan excitante me dice que quizá debería solucionar mi problema primero y después, si es necesario se grita. pero no estoy muy convencido... a veces prefiero sentir la impotencia que imaginar las consecuencias... Principiño, lo mismo un día me hacerco hasta allí y tomamos una tila alpina juntos...

12:35 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home